matura 1921, ur. 1 grudnia 1903 w Łodzi, zm. 14 września 1973 w Warszawie, neurofizjolog, neuropsycholog, współodkrywca i badacz odruchów warunkowych II typu zwanych także instrumentalnymi. 

W czerwcu 1933 Konorski został zatrudniony w nowo tworzonym dziale neurofizjologicznym Instytutu Biologii Doświadczalnej im. Nenckiego. Po wojnie został szefem katedry neurofizjologii, a w Instytucie Nenckiego kierownikiem Zakładu Neurofizjologii Uniwersytetu Łódzkiego.

W 1948, jako pierwszy opisał dwie wrodzone właściwości neuronu, pobudliwość i plastyczność, co stało w sprzeczności z powszechnie przyjętym twierdzeniem, że komórki nerwowe nie podlegają regeneracji. Rozwój bioinżynierii w minionych dekadach sprawił, że jego hipotezy wreszcie znalazły potwierdzenie w przeprowadzanych badaniach. To rewolucyjne odkrycie stało się podstawą rozwijającej się dziedziny badań, jaką jest neuroplastyczność.

Od roku 1957 Konorski kierował pracami zespołu Zakładu Neurochirurgii w Instytucie Medycyny Doświadczalnej i Klinicznej PAN, dotyczącymi funkcji mowy w aspekcie mechanizmów afazji i agnozji. We współpracy z Lucjanem Stępniem prowadził przez 15 lat badania nad pacjentami neurologicznego szpitala, analizując wpływ punktowych uszkodzeń mózgu na upośledzenie mowy. W 1968 Konorski został dyrektorem Instytutu Biologii Doświadczalnej im. M. Nenckiego.

Zmarł w 1973, spoczywa na Cmentarzu wojskowym na Powązkach w Warszawie

Ostatnia aktualizacja: 2023-10-19

Jeśli uważasz, że powyższe informacje nie są kompletne lub są nie do końca zgodne z prawdą daj nam znać, najlepiej mailem na niebanalni@koper.org.pl.
Jeśli nie wyrażasz zgody na publikację swoich danych lub wizerunku poinformuj nas najlepiej mailem na niebanalni@koper.org.pl.

powrót